تو مقصری اگر من دیگر ” من سابق ” نیستم !

من را به من نبودن محکوم نکن !

من همانم که درگیر عشقش بودی !

یادت نمی آید ؟!

من همانم !

حتی اگر این روز ها هر دویمان بوی بی تفاوتی بدهیم !

می خواهم برایت بنویسم. اما مانده ام که از چه چیز و از چه کسی بنویسم؟

از تو که بی رحمانه مرا تنها گذاشتی یا از خودم که چون تک درختی در کویر

خشک،مجبور به زیستن هستم.

از تو بنویسم که قلبت از سنگ بود یا از خودم که شیشه ای بی حفاظ بودم؟

از چه بنویسم؟

از دلم که شکستی، یا از نگاه غریبه ات که با نگاهم آشنا شد؟

ابتدا رام شد، آشنا شد و سپس رشته مهر گسست و رفت و ناپیدا شد.

از چه بنویسم؟

از قلبی که مرا نخواست یا قبلی که تو را خواست؟

شاید هم اگر در دادگاه عشق محاکمه بشویم،

دادستان تو را مقصر نداند و بر زود باوری قلب من که تو را بی ریا و مهربان

 انگاشت اتهام بزند.شایداز اینکه زود دل بسته شدم و از همه ی وابستگی ها

بریدم تاتورا داشته باشم به نوعی گناهکاری شناخته شدم.

نه!نه! شاید هم گناه را به گردن چشمان تو بگذارند که هیچ وقت مرا ندید،

یاندیده گرفت چون ازانتخابش پشیمان شده بود.عشقم را حلال کردم تا جان

تو را آزاد کنم.که شاید دوری موجب دوستی بیشترمان بشود و تو معنای 

((دوست داشتن))را درک کنی…

امّا هیهات…. که تو آن را در قلبت حس نکردی و معنایش را ندانستی…

از من بریدی و از این آشیان پریدی…

((ای کاش هیچ گاه نگاهمان با هم آشنا نشده بود…

ای کاش هرگز ندیده بودمت و دل به تو دل شکن نمی بستم.

ای کاش ازهمان ابتدا،بی وفایی و ریا کاری تو را باور داشتم انتظار باز آمدنت

بهانه ای برای های های گریه های شبانه ام شد و علتی برای چشم به راه 

دوختن و از آتش غم سوختن و دیده به درد دوختم… ))

امّا امشب می نویسم تا تو بدانی که دیگر با یادآوری اولین دیدارمان چشمانم

 پراز اشک نمی شود.چون بی رحمی آن قلب سنگین را باور دارم.

امشب دیگر اجازه نخواهم داد که قدم به حریم خواب ها و رویاهایم بگذاری

چون این بار، ((من)) اینطور خواسته ام، هر چند که علت رفتن تو را نمی دانم

و علت پا گذاشتن روی تمام حرفهایت را…

باور کن…

که دیگر باور نخواهم کرد عشق را… دیگر باور نمی کنم محبت را…

و اگر باز گردی به تو نیز ثابت خواهم کرد…

« خوشبختی » در زندگی من

مثال آن توپ قلقلی است که چنان زمینش زدند

که 13 سال است پایین نیامده

و فقط خدا میداند ، کجا افتاده است و کی می آید ...

باز کن پنجره ها را

که نسیم

روز میلاد اقاقی ها را جشن می گیرد

و بهار

روی هر شاخه کنار هر برگ ، شمع روشن کرده

تولدت مبارک گلم

شرمندم ک با تاخیر واست پست تبریک گذاشتم ، سیستمم خراب بود 

بودن آدم های با محبت زمین را زیبا می کند

همیشه باش تا زمین زیبا بماند

تولدت مبارک

ای زیباترین ترانه ی هستی، بدان که شب میلادت، برایم ارمغان خوبی ها و زیبایی هاست.

پس ای سرکرده ی خوبی ها، میلادت مبارک...

چه لطيف است حس آغازي دوباره،

و چه زيباست رسيدن دوباره به روز زيباي آغاز تنفس...

و چه اندازه عجيب است ، روز ابتداي بودن!

و چه اندازه شيرين است امروز...

روز ميلاد...

روز تو!

روزي که تو آغاز شدي!

تولد مبارک

از بيابان بوی گندم مانده است 

عشق روی دست مردم مانده است

آسمان بازيچه ی طوفان ماست

ابر نعش آه سرگردان ماست

باز هم يک روز طوفان می شود

هر چه می خواهد خدا آن می شود

می روم افتان و خيزان تا غدير 

باده ها می نوشم از جوشن کبير

آب زمزم در دل صحرا خوش است 

باده نوشی از کف مولا خوش است

فاش می گويم که مولايم عليست 

آفتاب صبح فردايم عليست

هر که در عشق علی گم می شود 

مثل گل محبوب مردم می شود 

تا علی گفتم زبان آتش گرفت 

پيش چشمم آسمان آتش گرفت

آسمان رقصيد و بارانی شديم 

موج زد دريا و طوفانی شديم

بغض چندين ساله ی ما باز شد

يا علی گفتيم و عشق آغاز شد

يا علی گفتيم و دريا خنده کرد

عشق ما را باز هم شرمنده کرد 

یا علی گفتیم و گلها وا شدند 

عشق آمد قطره ها دریا شدند

یاعلی گفتیم و طوفانی شدیم

مست از آن دستی که می دانی شدیم

یاعلی گفتیم و طوفان جان گرفت 

کوفه در تزویر خود پایان گرفت

کوفه یعنی دستهای ناتنی 

کوفه یعنی مردهای منحنی

کوفه یعنی مرد آری مرد نیست

یا اگر هم هست صاحب درد نیست

عده ای رندان بازاری شدند

عده ای رسوایی جاری شدند

آن همه دستی که در شب طی شدند 

ابن ملجم های پی در پی شدند

از سکوت و گریه سرشارم علی 

تا همیشه دوستت دارم علی

« دکتر محمود اکرامی فر » 

جشن مهرگان پس از نوروز بزرگترین جشن ایرانی و بازمانده‌ای از دین مهر است.این جشن در شانزدهم مهرماه و در زمان برابری پاییزی برگزار می‌شود. «جشن مهرگان»، بزرگترین جشن پیروان دین مترا یا مهر بوده است که در گذشته آن را «میتراکانا» یا «متراکانا»(Metrakana) می­نامیدند. این جشن در مهر روز از مهر ماه، یعنی روز شانزدهم ماه مهر برگزار می‌شد. اما در زمان هخامنشیان در نخستین روز مهرماه برگزار می‌شد. این جشن پس از نوروز یکی از بزرگ­ترین جشن ایرانی است در ستایش ایزد «میثرَه» یا «میترا» و بعدها «مهر» که از مهر روز آغاز شده تا رام روز به اندازه­ی شش روز ادامه دارد. مهر در اصل با خورشید تفاوت داشته است اما بعدها به معنای خورشید دانسته شد.

امروز با شکوهترين روز هستيست روزي که آفريدگار تو را به جهان هديه داد
و من ميترسم به تو تبريکي بگويم که شايسته تو نباشد
به زمين خوش آمدي فرشته ي مهر و زيبايي تولدت مبارک